Op 16 september belt de tussenpersoon. Er is ineens een hoop geregeld. Er kan een mondeling akkoord komen. We geven groen licht voor de notariële afhandeling en de vraagprijs. Daarop volgt opnieuw een tijdje wachten, want de notaris moet de zaken op papier in orde gaan brengen. Er moeten rapporten opgesteld worden over de staat van het huis en de omgeving, tot voldoende duidelijk is voor een voorlopig koopcontract.
Nog eens anderhalve maand later is dat ineens zover. Er is nog even gesteggel met de klerk en notaris, maar er komen al diagnostische rapporten door. Op 4 november ontvangen we ook het voorlopig koopcontract in het Frans. Daarvan zal de tussenpersoon de Nederlandse vertaling voor ons verzorgen. Er staat precies in beschreven wat er komt kijken bij onze aankoop van ‘une ancienne maison de garde du passage’.
Met dat contract komen uit een oude akte onverwachte oude banden naar boven met de SNCF (het Franse spoorwegbedrijf). Het naastgelegen spoor – inmiddels meer een bosrand – is omstreeks 1982 buiten gebruik geraakt. Een jaar daarvoor kochten de huidige eigenaren het treinwachtershuisje, op voorwaarde van de SNCF dat een aantal zaken werden aangepast. Tenzij het spoor officieel buiten gebruik zou worden genomen.
Een deel van die voorwaarden zijn niet opgevolgd en er is geen officieel document aanwezig van het einde van de exploitatie van het spoor. Krap een week voor de afspraak voor het tekenen van het voorlopig koopcontract krijgen wij de voorwaarden doorgeschoven.