Om de ondertekening van het definitieve koopcontract te regelen, verzamelen we ons met onze tussenpersoon en de verkopers bij de notaris. We treffen elkaar op de parkeerplaats. Daar worden al direct over een weer cadeautjes als bedankje uitgewisseld.
We krijgen een doosje bonbons de handen gedrukt. Vervolgens gaat de kofferbak van de oude Mercedes open, waaruit twee ramen komen. Ze horen in de kozijnen in de kamers op de bovenverdieping. Dat is een groot geschenk, want maatwerk was een opgave die al hoog op de prioriteitenlijst stond.
In het kantoor van de notaris volgen de formaliteiten. Er zijn nog wat details te bespreken en we moeten toch de belasting over dit jaar vooruit betalen. Er wordt ons nog eens op het hart gedrukt en zodoende gechecked dat bij de prijs een heel slecht huis hoort. Onze tussenpersoon is het de kosten helemaal waard, want met haar vertalingen en ervaring kan de afhandeling vlot worden doorlopen.
Iedereen tekent de akte van verkoop waarna het moment van de sleuteloverdracht is gekomen. De notaris kijkt verwachtingsvol naar de verkopers. De notaris trekt een wenkbrauw op als ze begrijpt dat er geen sleutels gaan komen. Áls er sleutels waren, zijn die kwijt. Het huis kan sowieso niet afgesloten worden, want de deur is half verrot. Wij hadden geen sleutels verwacht. De blik van de notaris spreekt boekdelen; dit maakt ze niet zo vaak mee.
Als haar duidelijk wordt dat iedereen het helemaal prima vindt zo, rest de notaris niets anders dan ons van harte te feliciteren met ons nieuwe bezit. Félicitations en welkom in Frankrijk – als we het goed verstaan. Nu is het huisje écht van ons!