We verblijven in afwachting van water en stroom om echte stappen te maken naar het leefbaar maken van het spoorhuisje. Tot die tijd moeten we samenwerken met de Fransen. Zo zoeken we samen een weg door de Franse bureaucratie en ontdekken wat er waar is van de slechte reputatie van de Fransen die veel Nederlanders schijnbaar met de paplepel ingegoten krijgen.
We nemen contact op met bedrijven die de diensten kunnen leveren die gaan helpen om het huis weer bewoonbaar te maken. Dat betekent vooral veel afspraken maken en die dan nabellen. Dat bellen doe ik, dankzij de betwijfelbare bof dat ik de vlotte Fransen aan de andere kant van de lijn meestal toch aardig versta. Daarmee werk ik mezelf vlot in de nesten, want responderen is een heel ander verhaal. Het is een dubieus soort geluk dat ik 1) ongehinderd ben door al te veel grammaticale kennis, 2) articuleer als een zak zand; het levert schijnbaar verstaanbaar Frans op. Voor mij is elk goed afgerond gesprek weer een klein wondertje.
We geven elkaar daarom een brede grijns voor ik goed en wel heb opgehangen. De glimlach van Jiska zegt twee dingen: dat mijn inspanningen weliswaar gewaardeerd worden – een fijn en nodig compliment – maar ook dat mijn Frans weer kant nog wal raakte. Dat kan ze beoordelen, want ondertussen heeft zíj zich juist ongekend snel de grammaticale kennis van de Franse taal veel beter eigen gemaakt. Meestal lijkt ze ook meer meegekregen te hebben van de strekking van het gesprek dan ik kan reproduceren vlak na de vrolijke verwarring, daar heb ik dan doorgaans nog een klein kwartiertje herstel voor nodig.
Er zit, als je het mij vraagt, daarom een ommekeer aan te komen voor wat betreft de soort verhouding van directeurtje en secretaresse die we er voor deze gelegenheden zin op nahouden. Veel tijd om aan die poort te rammelen krijg ik echter zelden, want er is altijd nog wel een afspraak die nog opgevolgd moet worden, waar Jis me, met haar gaven voor overzicht, punctualiteit maar vooral daadkracht, fijntjes aan herinnert. Ik pak de telefoon maar weer op en houd me mompelend vast aan mijn rol om nog een afspraak te maken.
Dan komen we bij de Fransen, die een slechte reputatie hebben als het gaat om afspraken nakomen. Nederlanders houden op hun beurt wat mij betreft die reputatie íets te graag in stand. We hebben het dan nog niet over de Franse slag, waarover we in dit huis nog wel een boekje open kunnen doen, maar eerder over de bureaucratische bekwaamheid om zo’n beetje alles in het midden te laten. Laat zeggen: een soort middenweg tussen de Nederlandse directheid en het Spaanse mañana mañana. Onze ervaringen zijn echter aanvankelijk heel goed. Voor veel zaken vinden we een weg via internet, met online formulieren of e-mail, en onze inzendingen worden goed opgevolgd.
Zo kan er zomaar verrassend veel gebeuren in een week. We krijgen een pasje van de déchetterie bezorgd door de postbode en er worden afvalbakken langsgebracht door SICTOM. De timmerman komt langs met de ramen van boven, waarin hij heel netjes weer glas heeft geplaatst. Ook met de jonge boer gaat het contact steeds beter, al heeft hij het merkbaar drukker in deze tijd van het jaar. Hij beveelt ons een specialist aan voor een offerte van een septic tank.
We hebben ook verder contact met SIVOM, voor de wateraansluiting, met bericht dat de werkzaamheden aan het eind van de geplande week aangevangen zullen worden. Aan dat eind worden we weer gebeld; er is vertraging waardoor de werkzaamheden over het weekend getild gaan worden. Na dat weekend worden we opnieuw gebeld: er is pech bij het vervoer van de grote graafmachine die nodig is. Er wordt nog eens een week vertraging verwacht.
Zo’n ervaring past dan misschien wel bij de reputatie van de Fransen. Al is de communicatie daarvoor misschien veel te goed. Het is voor ons in ieder geval geen ramp, we kunnen het nog wel even uithouden zonder de aansluiting en al dat bellen zien we met een inmiddels vertrouwde grijns als een goede oefening. Het is dan ook geen verrassing meer als ik per ommegaande word aangemoedigd om contact te leggen met die vriend van de boer, waarmee we aan het eind van dezelfde week een afspraak maken voor een bezichtiging voor een septic tank.
